Aktualności

No, wreszcie skończyły się te zimowe dni. Teraz zaczęła się już praca na polet­kach, a ta praca jest zawsze milsza i przy­jemniejsza niż siedzenie w domu.  Przyznają mi na pewno wszyscy, że jest ona miła, boć to współpraca z przyrodą i już po kilku dniach widzieć można wyniki swo­ich wysiłków w postaci tych małych zieloniutkich roślinek zbudzonych z uśpienia zi­mowego. To nas nauczy wiele. Poznając życie roślin, pielę­gnowanych przez nas na poletku, jak od­działują one na poszczególne różnice klima­tyczne, glebowe, uprawowe i pielęgnacyjne,  będzie­my mogli dogadzać im całkowicie znając ich potrzeby, a one znów zapłacą nam za to ob­fitym plonem. Na poletku mamy tych roślin niewiele, możemy więc obserwować je tym dokładniej, bo choćby nawet każdą z osob­na, a gdy będziemy dobrze patrzyć, to na pewno zauważymy pomiędzy nimi wiele róż­nic. Jedne zasieliśmy głębiej, drugie płyciej, jedne gęściej, drugie rzadziej, te wzejdą prę­dzej, tamte znów później, jedne będą rosły nad samą brózdą czy ścieżką, a drugie znów na środku poletka; być może że pod jedne rozrzuciło się nam jakoś więcej obornika a pod inne mniej, przy sadzeniu rozsady jed­ne rośliny były mniejsze a drugie większe, jedne udało się nam zasadzić głębiej a dru­gie płyciej, po posadzeniu jedną podlaliśmy mocniej, drugą słabiej, w jednym końcu po­letka zaczęliśmy okopywać rośliny wcześ­niej w drugim później, jeden róg poletka jest położony trochę wyżej, drugi znów niżej, na jednym więc roślina będzie reagować inaczej na długotrwałe deszcze czy susze, a na dru­gim znów inaczej, i wiele, wiele innych różnic będzie zachodzić pomiędzy warunkami wzro­stu każdej nieomal roślinki na poletku. Te różnice trzeba podchwycić i w dal­szym ciągu na rośliny patrzeć tak, aby zo­baczyć później wynik tych różnic. To bę­dzie nasze doświadczenie i nauka. A więc na poletku nie tylko rękami nale­ży pracować. Trzeba prócz tego patrzeć i myśleć, a więc pracować także umysłem. Bez umiejętnego patrzenia i myślenia praca nasza będzie podobna do pracy najemnika, który wykonuje swoje czynności tylko me­chanicznie, myśląc wtedy często o tym tyl­ko, jak wielką zapłatę otrzyma on za swą pracę i co on z nią zrobi. Taka praca nie nauczy go niczego i całe życie może on po­pełniać w niej błędy nie wiedząc o tym. Zresztą praca taka jest zawsze bardziej do­kuczliwa i nie daje spełniającemu ją tyle za­dowolenia, co praca celowa, należycie prze­myślana, w doborowym towarzystwie, gdy człowiek wie co robi i po co to robi.