Ingrid Meyer - "Bajka" - 2012
Na niebie łyk gorzkiej herbaty,
Z fusów ostatnie krople barwnych tonacji.
Zamierzam na zachód odprowadzić słońce,
Jak dobrego znajomego spotkanego po drodze.
Pożegnać, wygrzać wiecznie głodne oczy spokoju.
Cofam się uważnie chcąc przejść niezauważona,
By nie zostać pochłonięta, z wolności obnażona.
Harmonię ciszy przerywa trzask gałęzi,
We mgle upioru- kwiat koloru łabędzi.
Budzą się w umyśle nowe postacie,
Rozmowy, ulotne wiraże…
Słońce uciekło zostawiając mnie na pożarcie
Myśli najeżonych świerkowymi igłami.
Zaczęła się bajka.
Rechot złego ropucha na wodnej lilii
Wabi nad rzekę stado nocnych motyli.
Ważki –skrzydlaci Hobbici.
Wodzi mnie za uszy jakaś muzyka,
Konik na skrzypcach, śpiew rudzika.
Mgliste obłoki owadzimi światełkami prowadzone,
Ujawniają dzikie ślepia we mnie wpatrzone.
Wołają do mnie zza szmaragdowych budowli,
O dobro i spokój dal matki kochanej.
Podążam na przód wyciągana przez olbrzymie ramiona
Drzewiastych kukiełek –jestem szalona !
Jeśli teraz nie ucieknę –zostanę tu- w trawie
Jako zwierz mały nic nieznaczący prawie.
Ptaki budzą poranek, rzęsy od rosy jeszcze mokre,
Na mchu materacach wracam do wspomnień…
Uległam magii ,czas wracać. Świta.
W srebrzystym lustrze kałuży
Widzę jak świat ludzki mnie nuży.